Soms hoor of lees je weleens van die verhalen dat iemand voor een prikkie een designer-item gescoord heeft. Dan denk ik altijd: ‘Yeah right. Leuk voor je, maar mij overkomt het nooit’. Tot vorige week.
Ik liep met mijn moeder over een brocante markt in Lille ( Frankrijk) en zag daar een pareltje van een Hermes armband liggen in een vitrinekastje. Nou kijk ik altijd in die vitrinekastjes, want daarin liggen meestal de mooiste spulletjes! Ik was op slag verliefd op de armband en moest ‘m natuurlijk even om. De oude dame vroeg er teveel voor naar mijn zin, dus we besloten verder te lopen. Maar ja, dan ben ik echt een vrouw. Die armband bleef in mijn hoofd zitten. Dus hop, wij weer terug naar die marktkraam.
Een laatste bod en ze deed ’t niet 🙁 Toen we wegliepen, kwam ze mij achterna (deze tactiek werkt altijd). Verkocht! ‘Oh mijn god’, zei ik tegen mijn moeder. ‘Ik ga zojuist mijn eerste Hermès armband kopen’. De vrouw sprak alleen Frans en totaal geen Engels. Ze wees maar met haar vingertje naar de lucht. Geen idee wat ze bedoelde. Ging ’t regenen? Was ze boos? Uiteindelijk begreep ik het: de armband was van haar overleden zus. ‘He gadver, daar houd ik dus niet van hè?’, zei mijn moeder. ‘Van zo’n overleden iemand iets kopen. En je doet het toch niet weg als het van je zus is geweest?!’
Pfff bijna mijn hoera-momentje verpest. ‘Jij loopt toch ook met sieraden van oma?’. Daar had ze niet van terug. Met mijn mooie donker groene Hermès armband liepen we uiteindelijk met een big smile naar een terrasje. Deze aankoop moest gevierd worden! En de rest van die brocante markt, die kon mij gestolen worden. Ik heb een vintage designer item en vanaf nu ook zo’n mooi verhaal.