Jim gaat sinds januari naar school. Hoe gaat dat eigenlijk? Hoe kijk ik er als moeder tegenaan en in hoeverre klopt het met de serie de Luizenmoeder? Ik vertel je erover.
Het is alweer bijna grote vakantie, dus ik kan terugblikken op een half schooljaar voor Jim. De kijkdagen vanaf zijn verjaardag waren wat onwennig voor hem en nog veel huilen. Maar sinds hij in januari volle bak naar school gaat, heeft hij het naar zijn zin. Soms voelt het nog steeds alsof ik hem naar ‘het slachthuis’ breng. Het afscheid in de ochtend is namelijk soms lastig voor hem. Kusje hier, kroeltje en traantje daar. Maar ook dat gaat steeds beter. Komt ook omdat hij inmiddels vriendjes heeft. En dat is toch zo leuk en belangrijk!
Zijn vriendjes heten Siem en Jack. Dol is hij op ze. Maar, met z’n drietjes spelen blijft lastig. Dikke krokodillentranen als de één wel mag spelen of handje vast mag houden in de rij en de ander niet. En dat soort perikelen. Van ‘je bent mijn beste vriend niet meer’ en ‘je mag nooit meer komen spelen’ tot aan ingesproken berichtjes op de mobiele telefoon dat ze elkaar zo leuk vinden. Eerst lag ik er wakker van, nu lach ik erom.
Het schoolplein vind ik wel een ‘dingetje’. Ik ben zo’n moeder die op het laatste moment aankomt. Net op tijd voordat ze naar buiten gegooid worden, soms ook net te laat. Al overkomt mij dit de laatste tijd weinig, omdat mijn gedrag driftig werd afgestraft door m’n zoon. Op zo’n schoolplein gaat het er inderdaad zo aan toe als bij de Luizenmoeder. Je hebt verschillende clubjes. Van hippe moeders, opa’s en oma’s tot aan de einzelgangers die geen aansluiting vinden of willen. En dan heb je mij. Soms sta ik alleen en heb ik helemaal geen zin om te praten en soms wend ik mij tot de gezellige mama’s. Niet in een hokje in te delen dus. Het afscheid moet ’s ochtends net als bij de Luizenmoeder niet te lang duren, je mag niet de klas in en iedereen heeft een mening (over de juffen, de school, andere ouders…). Maar met die moeilijkheidsgraad en richtlijnen van de traktaties valt het weer mee gelukkig 🙂
De serie de Luizenmoeder hadden ze net zo goed de Briefjesmoeder kunnen noemen. Elke week vind je wel een briefje in de rugzak van je kind. Over uitstapjes, meehelpen op school, verrassingen voor de juf, schoonmaken speelgoed van school. Verzin het maar. Vaak heb ik geen tijd om te helpen door m’n werk. Of ik raak weer zo’n briefje kwijt. Maar, ik ben ook al twee keer mee geweest naar een uitstapje. Super leuk is dat. Die koters bij je in de auto gezellig kletsen met elkaar. Je hoort nog eens wat… En je ziet ook hoe je kind zich in de klas begeeft. Dat je ook kinderen moet helpen die je totaal niet leuk vindt of hun vieze gat moet afvegen. Dat hoort erbij!
Soms kletst Jim honderd uit over wat hij op school gedaan heeft en soms moet ik hem gewoon even met rust laten en komt het een dag later. Het zijn ook veel indrukken voor zo’n kind. Op school is hij verlegen en voorbeeldig, thuis is hij met regelmaat een draak. Brutaal, poeh! ‘Het is een fase, het is een fase’, is mijn mantra. Hij weigert de juf goedemorgen te zeggen. Geloof mij, het ligt niet aan de opvoeding. Spelen doet hij het liefste op school en tekenen is niet echt zijn ding. Lang maakte ik mij er druk over, maar nu denk ik ‘Er is niks mis met dat ventje, hij is pas 4 en je kan ook niet alles leuk vinden of goed in zijn’.
Tot slot moet ik nog ernstig wennen aan de hardheid van kinderen, de grote klassen (35 kids) waardoor er weinig aandacht voor je kind is, het gehaast in dat uurtje middagpauze, de groepsapp met heul veul berichtjes en dat mijn kleine ventje opeens zo groot wordt! Ik geef het je op een briefje, dat gaat het volgende schooljaar nog sneller 🙂