Vandaag is Jim 4 jaar geworden. Wat een mijlpaal! En wat is het in een zucht en een scheet gegaan, die 4 jaar. Ik herinner het mij als de dag van gisteren dat ik beviel van, zoals ik hem vaak noem, een vogel. Hij was zo vreselijk klein (nog geen 2300 gram). En nu is diezelfde vogel opeens een vrolijke, grappige peuter/ kleuter. Hoe is het mogelijk. En hij gaat naar school. Een hele nieuwe wereld. Niet alleen voor hem, maar ook voor zijn moeder.
Ik moet er enorm aan wennen. ‘Heerlijk joh, heb je lekker veel tijd voor jezelf’. Dat hoor ik heel de tijd om mij heen. Ik vind het alleen maar zwaar ongezellig. Het is zo fijn om samen te keuvelen. Koffietijd kijken met wat lekkers, samen op stap, boodschapjes doen. Eigenlijk juist die kneuterige dingen ga ik zo missen. Nu is het 5 dagen per week (5 DAGEN!!) naar school. Rennen, vliegen, op de klok leven.
Vrijdag is het Jim’s eerste officiële schooldag. Van te voren was het 5 keer wennen. ’s Ochtends maakte hij er een drama van, ’s middags ging hij blij weer terug. Ook al werd hij al bij dag 2 ’s ochtends door zijn klasgenootje in zijn buik geschopt, hij ging vrolijk weer terug. En datzelfde mannetje, alias de schopper, zei ’s middags doodleuk: hé Jim, ga je mee spelen. Zo werkt het met kinderen. Bikkeltje hard. Zie je het voor je dat ik een bitch fight begin en daarna zeg; high tea-tje samen doen?
De 1e keer naar school ging ik in de mist. Ik dacht ‘al die moeders staan daar half in pyjama, want het is stik vroeg’. Maar nee. Of ze moesten allemaal werken. Of ze hadden daarna een blind-date. Ik was de enige met de ‘net uit bed’ look. De juf herkende mij amper als ‘de moeder van’. Met als gevolg dat ik vanaf nu ook maar eerder opsta voor een likje verf voor die 2 minuten wegbrengen ’s ochtends.
Toen ik Jim de 1e keer op school afzette was ik volledig ontheemd. Wat zal ik eens gaan doen? De ene helft van de moeders stond nog te beppen op het schoolplein, de andere helft stond net als ik bij de slager. Rete druk om half 9. Daarna lekker poetsen in huis en hop met z’n allen weer wachten bij het hek. Prachtig om te zien hoe dat bekkie verandert in een gelukzalig hoofd als Jim mij bij het schoolplein ziet staan. Te schattig.
Ik ben ontzettend benieuwd hoe het Jim op school zal vergaan. Vindt hij het leuk? Kan hij mee? Maakt hij vriendjes? Is zijn juf leuk? Wordt hij niet gepest (mijn grootste angst!)? Ik ga er blanco in en laat het maar allemaal op mij afkomen. Kinderen wennen snel. Mama heeft alleen nog iets langer nodig om te wennen aan de groepsapp, ouderactiviteiten, hoofdluiscontroles en contacten leggen met andere mama’s…