Op donderdag 3 oktober 2019 is hij geboren; onze Vic! Wat een wonder. Wat is hij mooi, lief en bijzonder. Wat een opluchting dat hij er is. Fijn dat die ellendige zwangerschap voorbij is en dat hij uit zichzelf kwam, 5 dagen voor de uitgerekende datum. Voor de ramptoeristen onder ons vertel ik over mijn bevalling, waarom de naam en de eerste weken met ons kakelverse babytje.
Ondanks de harde buiken had ik toch echt niet verwacht dat ik op donderdag 3 oktober even tijdens kantooruren zou bevallen. Op de één of andere manier dacht ik wel dat het snel zou gaan, want bij ons eerste zoontje Jim ging het ook vrij vlot. Maar dat het zo snel zou gaan, dat had ik niet verwacht.
Zo zat ik ’s ochtends rond 11.15 uur nog bij de verloskundige in Roosendaal omdat ik vanwege de harde buiken Vic niet goed voelde in mijn buik. Niet veel later lag ik aan de ctg omdat dat nou eenmaal standaard protocol was bij ‘minder leven’ en merkte de assistente van de gynaecoloog op dat met de baby alles wel goed ging, maar ze het idee had dat ik ontsluiting had. Mijn vriend zat gewoon op zijn werk en had om 13 uur een vergadering, toen ik hem toch maar appte dat hij moest komen. Ik had opeens 2 cm ontsluiting. Rond 13.30 uur hadden we een gesprek met de gynaecoloog en verloskundige. Ik mocht mij die middag melden bij het Moeder Kind Centrum in Bergen op Zoom. Het was erg druk die dag dus inleiden (mijn eigen verzoek) zou dan de andere dag worden.
Poepen= persen
Totaal onverantwoord ben ik nog zelf naar huis gereden. Dat was een pittige met weeën, kan ik je vertellen. Thuis m’n koffer gepakt, opvang voor Jim geregeld en samen met mijn vriend op weg naar Bergen op Zoom. Om 14.30 uur meldden we ons daar. Tegen iedereen die het maar wilde horen, zei ik dat ik moest poepen. Want poepen beste mensen, betekent persweeën. De verloskundige -Els- zou om 16.00 uur bij ons zijn, maar tegen mijn vriend zei ik wederom: ‘Bel Els maar want ik moet poepen’.
En Els kwam gelukkig eerder, om 15.00 uur. Ze had minder leuk nieuws, want ik zat nog maar op 3 cm ontsluiting. Pfff. Dat zou een lange weg worden. Dan maar even douchen. En terwijl ik in die douche stond, dacht ik echt dat ik doodging. De weeën werden steeds heftiger. Ik voelde mij zo ellendig en was alle schaamte voorbij, want ik ging poedelnaakt op dat bed liggen. Gênant! Normaal gesproken heb je 1 cm ontsluiting per uur. Dus toen ik rond 15.00 uur nog maar 3 cm ontsluiting had, dacht ik dat ik tegen de avond dood zou zijn in dit tempo en vroeg om een ruggenprik. Ik riep nog: ‘Ik lig hier dood te gaan en jullie doen niks’.
Daar was hij al!
Na veel wikken en wegen wat het beste zou zijn, besloot Els om nog een keer te kijken hoe ver ik was en m’n vliezen te breken. En toen sprak ze de verlossende woorden: ‘Je hebt al 9 cm.’ Halleluja! We waren er! Bij het breken van m’n vliezen bleek dat Vic in het vruchtwater gepoept had. Dus Els en de kraamzorg moesten weg omdat het medisch werd. Twee vinnige dames kwamen binnen, waaronder de gynaecoloog. Man, wat waren ze streng voor mij. En niet zonder reden. De hartslag van Vic nam namelijk drastisch af dus ik moest echt rap bevallen. Eindelijk mocht ik persen. En poepen. Ja mensen, dat doe je als je moet bevallen. En dat vertellen je vriendinnen je nooit vooraf he?! Na een half uurtje persen werd om 17.02 uur onze Vic geboren. Een prachtig, zacht roze mannetje. Dat is echt het mooiste wat je kan overkomen in je leven. Een gezonde baby zo uit je buik in je armen krijgen. Prachtig! Je hebt zelfs niet door dat ze de placenta uit je lijf duwen, kijken of je gehecht moet worden, je nog steeds poedeltje naakt op dat bed ligt …dat ben je zo weer vergeten…net als die pijn ?
Jim kwam uiteraard gelijk die avond naar het ziekenhuis. Net als mijn moeder en schoonouders. Jim vond het prachtig. Hij vindt het geweldig om grote broer te zijn en kust hem heel de tijd. Zijn naam vindt hij maar niks. Als hij 4 jaar is, moet hij zijn naam ook maar veranderen. Ook Jim. Haha.
Omdat Vic in het vruchtwater gepoept had, moesten we een nachtje blijven. Dat vond ik wel prima. Al die vieze zooi hoef ik niet in m’n eigen bed hoor. En zo’n eerste nacht heeft iets magisch. Je slaapt niet, draait op adrenaline, voelt je een heldin omdat je één van je grootste prestaties ooit hebt neergezet en kijkt alleen maar naar het wonder wat helemaal af is en zo perfect kon groeien in je buik.
De kraamweek
De volgende dag mochten we naar huis en startte de kraamweek. Die roze wolk, die bestaat niet. Dat vertellen je vriendinnen je ook niet, maar wist ik gelukkig al van de eerste keer. Je kan amper op je benen staan, spoelt na elk wc-bezoek je oorlogswond suf met water, bent blij als je kleding aan hebt, ergert je aan een vreemde vrouw in huis, ergert je überhaupt groen en geel aan alles en iedereen, voelt je zo labiel als een ui, weet niet hoe je opeens je aandacht moet verdelen tussen twee kinderen…en dat grote kind erbij…En dat zet nog wel even voort.
Bij dag 10 gingen we voor het eerst naar buiten met z’n allen. Een mijlpaal! Even het goudklompje showen en shinen achter de wagen. Mensen groeten je, kijken even in de wagen en zeggen ah/ wat klein/ wat lijkt hij op zijn broertje. Misschien schrikken ze inwendig, maar dat laat gelukkig niemand blijken.
De naam
Over de naam kan ik kort zijn. Ik zocht een korte stoere naam, wat ook een beetje past bij Jim. Bijna geen ene naam vond ik leuk. Carlo had een hele lijst. Maar namen als Tuur en Cees waren niet echt wat ik voor ogen had voor mijn derdewereldwonder. In België is Vic een heel gewone naam, in Nederland hoor je ‘m gelukkig wat minder. Het is dus ook geen afkorting van Victor. En dat Vic ‘onoverwinnelijk’ betekent, is een mooie gedachte maar niet de reden van de naam. Vic’s tweede naam is Co. Zo noemt iedereen Carlo nl. Vonden we leuk.
Tot slot over hoe Vic het doet. Het is tobben geblazen! We herkennen helaas de symptomen van verborgen reflux en koemelkallergie zoals zijn broertje dat ook had. Dat betekent veel huilen, veel pijn, uitslag en van een tevreden baby naar een zielig hoopje. Morgen kunnen we bij de kinderarts terecht en hopen we vurig dat ons prulleke snel van de pijn af is!
Nou, ben jij weer bij en kan ik af en toe weer even mijn roze bubbel inschieten.