Kort geleden keek ik naar een documentaire over Iris Apfel. Je weet wel, die oude vrouw met grijs haar, een grote ronde bril, rode lippen en veel-heel veel- oversized sieraden. Deze vrouw intrigeert mij. Met haar 94ste levensjaar is het nog steeds een mode-icoon. Daarnaast is ze interieurstyliste, sieradenontwerpster, model én It-girl. En dat op haar leeftijd!
Iris (ik mag Iris zeggen) begon ooit als interieurstyliste en had een eigen textielbedrijf samen met haar man Carl. Ze hadden grote klanten als de Kennedy’s, de Reagans en het Witte Huis. Voor hun werk reisden ze veel en tijdens deze reizen verzamelde Iris haar fantastische collectie sieraden.
Haar doorbraak kwam toen het Metropolitan Museum of Art een tentoonstelling aan haar wijdde. Het was een geweldig succes zonder dat er reclame voor werd gemaakt. Daarna volgden meerdere tentoonstellingen en maakte men ook buiten Amerika kennis met dit stijlicoon.
Een paar jaar terug heeft Iris een eigen sieraden- en brillencollectie op de markt gezet. Haar sieradencollectie heet Rara Avis. Dat betekent zeldzame vogel. En dat is ze ook. Ze is uniek in haar eigen soort. Dat mist ze enorm bij de huidige generatie. ‘Individuality is so lost these days’. Mensen gaan maar met de trends en de mensenmassa mee. Maar oordelen over iemands outfit doet Iris niet. Het is volgens haar beter om gelukkig te zijn dan goed gekleed.
Ooit zei iemand tegen haar: Je bent niet mooi en dat ga je ook nooit worden. Maar dat geeft niet want jij hebt iets veel belangrijkers: stijl. Ze heeft een houding van ‘als anderen het niet mooi vinden, jammer dan. Dan kijken ze maar een andere kant op. Als ik het maar mooi vind’. Stijl heeft niks met geld te maken volgens Iris. De mensen die het meeste te besteden hebben, zien er niet uit. Stijl zit in je DNA. ‘It’s part of your being’. Iris’ grootste inspiratiebron is haar moeder. Zij zei: Always buy a black dress. You always have something to wear and you can dress it up and dress it down.
In de documentaire gooit Iris de ene na de andere oneliner eruit. Ik lach mij rot. Over het ouder worden zegt ze bijvoorbeeld: Everything I have two of, one hurts. Maar aan plastische chirurgie doet ze niet. Ze is bang dat het misgaat en ze net zo’n scheef hoofd krijgt als de gezichten in de werken van Picasso. Bovendien verraden je handen toch wel je leeftijd. Daar vergeten mensen namelijk vaak iets aan te laten doen.
Haar man Carl, alias pussycat, is inmiddels 100 jaar. Af en toe stylt Iris hem en loopt het oude besje in een iets te hippe broek rond. De liefde tussen de twee is merkbaar. Ook al kibbelen ze af en toe. Hoe was het gezegde ook alweer? Zonder wrijving geen glans!
Haar huis is al net zo maf en apart als Iris zelf. Overal staan kerstspullen, knuffels, opgezette dieren en prularia. Een soort Wibi Soejadi huis maar dan een stuk kleiner. ‘It’s a perfect appartement for two children’, zegt ze er zelf over. In datzelfde appartement hangt het echt bomvol met kleding en accessoires. Mijn god, wat zou ik daar graag eens rondneuzen!
Volgens Iris kun je beter je geld in accessoires steken. Je kunt in één outfit naar verschillende gelegenheden als je telkens met andere accessoires werkt. Mocht je denken dat ze gewoon alles maar om haar nek gooit wat ze op dat moment voor handen heeft, dan heb je het mis. Er is duidelijk over nagedacht. “They are not put together, but born that way”.
Wat een heerlijke documentaire om naar te kijken. Het is echt een krasse knar! Nieuwsgierig en een goed gevoel voor humor. Die combinatie maakt haar uniek als persoon.