Ik ben nu ruim 36 weken zwanger. Hoewel ik al met 24 weken zwangerschap ziek van mijn werk thuis zat, heb ik nu officieel verlof en zijn de laatste weken van m’n zwangerschap ingegaan. Bij Jim beviel ik met exact 37 weken dus ik vind het reuze spannend. Maar wat betekenen ze nu voor mij, die laatste loodjes ?
De laatste loodjes zijn;
- Teveel tijd over hebben en dus heel veel onzin aankopen doen via Instagram en internet (het valt Carlo zelfs op);
- Liever tegen een kruik aan liggen dan tegen mijn vriend (vanwege de pijn dan he?!) ;
- Alsof het bijna Kerst is: je haalt voor een weeshuis in huis, geeft veel geld uit en vraagt je straks als ’t kind er is af ‘Was dit nou nodig?’;
- Hoofdzaken niet meer kunnen scheiden van bijzaken;
- Niet meer zelf je teennagels kunnen lakken. Maar who cares? Alsof de verloskundige of gynaecoloog bij thuiskomst zegt: we hadden er nou toch één vandaag, die had geen nagellak op;
- Je elke dag afvragen; zou het dan echt vandaag zijn? En vervolgens: maar vandaag komt echt niet uit want mijn huis is een zooitje, ik ben total loss, heb iets leuks vandaag, moet mijn ramen nog lappen, dan is die en die jarig en op dezelfde dag ‘da williknie’, enz enz;
- Zwaarder als je al een kind hebt rondlopen. Nooit rust, nooit bij met je was en strijk, nooit een opgeruimd huis;
- Je afvragen of je redelijk ongeschonden uit de strijd komt. Lees: knip, pomp, uitscheuren of toch keizersnede?;
- Je kleding spuugzat zijn en al shoppen voor als ’t jong eruit is (herfst is nou eenmaal m’n favo shoppingsseizoen!);
- Bezoekjes krijgen van en taartjes eten met je liefste vriendinnen;
- Iedereens bevallingsverhaal aanhoren. Serieus, waarom mensen?! Die één pocht nog meer op tegen de ander qua horrorverhaal. Ik wil het niet weten en vergeet niet dat ik het zelf ook al een keer gedaan heb hè?
- Liggen, klagen, zeiken en weer van vooraf aan beginnen;
- Een soort parasiet in mijn lichaam hebben die alles bij mij wegvreet. Ik kom niks aan bijna, de baby gelukkig wel;
- Twijfelen over de tweede naam van je baby;
- Je bed op klossen. Leuk voor grote vrouwen, maar niet voor midgets als ik. Ik kan m’n bed bijna niet in en uit. Lastig bij gemiddeld 5x plassen ’s nachts;
- Je afvragen of je navel er nog uit gaat ploppen, je toch nog striae krijgt of zo’n donkere streep op je buik;
- Wassen, strijken, schoonmaken, opruimen, want straks zit er een week lang een vreemde vrouw in je huis;
- Verheugen op wat je straks weer mag: sushi en champi in het ziekenhuis voor mij! En gewoon weer Duvel voor hem…;
- Jezelf afvragen of je straks van de tweede net zoveel kunt gaan houden als van de eerste;
- Erbij lopen als een tokkie. Pyjamabroeken zitten nou eenmaal gewoon lekkerder, zonder bh ook, ritsjes van laarzen kunnen ook gewoon open blijven, hoezo ik waggel?!, mascara is echt genoeg, opmaken komt wel weer;
- Neurotisch alles voor de laatste keer doen: nog 1x naar de kapper, nog 1x naar de schoonheidsspecialiste, nog 1x je auto voltanken en schoonmaken;
Nou dat dus. Maar, wat krijg ik er straks veel moois voor terug ?