Eindelijk durf ik het te delen. Nou ja, het blijft spannend maar het moet nu toch echt een keer. En op Moederdag leek mij een mooi moment. Ik ben zwanger. Ruim 18 weken. Man, wat waren het helse weken. Ik neem je mee in onze onzekere tijd.
Wie mij al een tijdje volgt, weet dat ik de afgelopen jaren 4 miskramen heb gehad. Een intens heftige periode voor ons, die er flink heeft ingehakt. Vanwege de taboe op dit onderwerp, het onbegrip en onderschatte verdriet schreef ik vorig jaar een blog. Dat vond ik doodeng, maar de reacties waren echt super lief. Juist van mensen die ik helemaal niet zo goed kende. Heel bijzonder. Ik voelde mij net lieve Mona, want ik kreeg uitgebreide mails en berichtjes van soms totaal onbekenden. Hierdoor tipte ook een vrouw mij op UZ Gent. Zij maakte hetzelfde mee en kwam in dit ziekenhuis terecht waar zij goede ervaringen mee had. Na veel wikken en wegen maakte ik ook een afspraak.
We hebben er geen seconde spijt van gehad. Het duurt even voordat je er terecht kan, maar je wordt er super vriendelijk behandeld. Waar ik in Nederland te horen kreeg ‘mevrouw, u heeft gewoon botte pech’ en ‘u bent te oud’, werden we daar opeens wel serieus genomen en was er aandacht voor ons verhaal. Uitgebreid onderzoek naar ons beiden volgde maar hier kwam eigenlijk niks uit. Geen aanwijsbare reden waarom het telkens fout ging. Zelfs nog bij 3 maanden zwangerschap. Het enige wat ietwat anders was, was mijn schildklierwaarde. Daar kreeg ik medicijnen voor. En nog meer medicijnen. In het kader van ‘not evidence based’. Helaas ging het ondanks die medicijnen toch nog een keer mis.
Tijdens ons laatste bezoek in Gent begin dit jaar hoorde ik de professor aan wat ze allemaal voor ons in petto had en dacht ik: ‘Dit wil ik niet, ik trek het echt niet meer en tel m’n zegeningen met ons zoontje’. Bovendien was de arts ervan overtuigd dat ik op dat moment niet zwanger kon zijn. Mijn lijf was namelijk totaal van slag door de laatste miskraam. Toch bleef ik mij ‘raar’ voelen en deed een paar dagen later een zwangerschapstest. Ik bleek zwanger. Help!
Een periode van ontzettend veel stress, ziekenhuisbezoekjes en veel buikpijn volgden. Die echo’s hadden ons echt een trauma bezorgd. Telkens weer een dood mini mensje in je buik zien, dat doet wat met je. De helse buikpijn stelde mij evenmin gerust. De pijn voelde niet anders dan toen het mis was. Om de anderhalve week kreeg ik een echo. Van vermoeden van buitenbaarmoederlijke zwangerschap, geen hartactiviteit tot aan wel goede echo’s. Het waren zeer slopende weken. En dan neem ik de gebruikelijke zwangerschapskwalen (spugen, duizelig, puisten en fluthaar) echt voor lief, want die stelden mij dan nog gerust.
Slechts een klein kringetje om ons heen wist van m’n zwangerschap. We durfden het amper te delen. Blijdschap durf je al evenmin te vertonen. Het jammere is dat ik nu ruim 18 weken zwanger ben en die blijdschap nog altijd overschaduwd wordt door angst. Waar ik bij m’n 1e zwangerschap van ons zoontje er totaal blanco in ging, weet ik nu maar al te goed hoe bijzonder het krijgen van een kindje is en niet vanzelfsprekend. Iedereen zegt ‘die geruststelling komt wel als je leven voelt’. Ik hoop dat ze gelijk hebben. Zorgeloos gaat het niet meer zijn, ondanks de steeds meer groeiende buik. Hopelijk komt het vertrouwen langzaam en kan ik de tweede helft van mijn zwangerschap wat meer genieten van dat mini mensje in m’n buik.