Stil verdriet

Het lijkt wel een ware babyboom. De echofoto’s en bolle buiken komen af en aan voorbij op Facebook en Instagram. Maar als het mis gaat, dan hoor je daar eigenlijk niks over. En waarom niet? Schaamte? Taboe? Onderschat verdriet? Mij overkwam het drie keer. Drie keer in nog geen anderhalf jaar tijd kreeg ik een miskraam.

De eerste keer was ik nog niet zo ver. Toch schrok ik. Met al een gezond kindje op de wereld was een miskraam toch een heel nieuw fenomeen voor mij. Dit kon dus ook gebeuren. In mijn omgeving kende ik weinig vrouwen die ook een miskraam hebben gehad. Ik voelde mij dus een uitzondering en sprak er met niemand over. Totdat ik en publiek de vraag kreeg of ik geen tweede wilde en ik het wel moest vertellen voor mijn gevoel. Mijn lichaam was maanden van slag door de miskraam, die destijds via de natuurlijke weg op gang kwam.

Na een half jaar raakte ik opnieuw zwanger. Opnieuw blijdschap. Na een goede echo bij 8 weken was ik gerustgesteld. Met alle zwangerschapssymptomen en al een flink buikje (vond ik dan) leek er niks aan de hand. Met zijn drieën gingen we naar de 11 weken echo. Met zijn allen blij in de wachtruimte van de verloskundige. Naar het broertje of zusje van Jim kijken. Ik vergeet het moment nooit meer. Ik lag daar op die tafel en kreeg de koude, kille boodschap dat mijn kindje niet meer leefde. Totaal in shock. Hier hadden we werkelijk nooit rekening mee gehouden. Anders hadden we ook nooit ons zoontje meegenomen naar de echo. Binnen 5 minuten stonden we weer buiten. Diezelfde mensen zaten nog allemaal in de wachtruimte, maar ons leven was totaal ingestort.

Mijn vriend had in zijn enthousiasme al aan veel mensen verteld dat hij opnieuw papa werd. Daarnaast vierde ik die week mijn verjaardag. We moesten het dus wel vertellen. Niet alleen aan je naasten, maar ook aan mensen van wie ik eigenlijk helemaal niet wilde dat ze het wisten. Het voelde zo intiem. Ik voelde mij zo aangekeken door mensen. Het voelde ook zo als falen in mijn lichaam. Hoe kon dit gebeuren?

Een kleine week later werd ik gecuretteerd. Vreselijk. Ik denk dat je alleen maar weet hoe dit voelt als je dit ooit overkomen is. Je voelt je zo vreselijk alleen in zo’n ziekenhuis. Midden tussen de mensen met gebroken benen en armen lag ik daar. Met een gebroken hart. Moedeloos alleen, want helaas mocht mijn vriend er niet bij zijn. Enorme control freak als ik ben, vond ik het maar niks dat ik onder narcose moest. Achteraf was het maar beter en had ik dit niet bewust mee willen maken. En dan komt het moment dat je naar huis moet. Met een lege buik. Het vruchtje, wat voor ons 11 weken lang ons kindje en onze toekomst was, was gewoon binnen een paar minuten uit je baarmoeder gezogen en geschrapt.

De weken erna waren zwaar. Nog twee weken na de curettage had ik fysiek pijn en was ik erg moe. Daarna moest ik weer mee in het normale leven. Dat was hard. Mijn moeder nam mij mee naar Parijs om mij op te vrolijken en mijn zinnen te verzetten. We hadden het fijn en zulke weekendjes doen altijd goed en zijn waardevol. Ook als gezin zijn we fijn even er tussenuit geweest naar Terschelling.

Al vrij kort daarna bleek ik zwanger. Een enorme verrassing. Maar ook een vreselijk onzekere tijd. De echokamer had mij een trauma bezorgd. Ik durfde er nauwelijks meer naar binnen. Ik kreeg weer net een beetje vertrouwen in mijn lichaam, doordat ik 3 goede echo’s had gehad en het kindje goed groeide. Toch bleef die enorme onzekerheid en angst. We durfden gewoon niet blij te zijn. Bovendien had ik telkens enorme buikkrampen. Dat had ik bij de vorige zwangerschap ook al. Ik voelde mij een zeur als ik het bij de verloskundige meldde. Buikkrampen waren nou eenmaal normaal. Voor mij leek de kans groot dat ik weer een miskraam zou krijgen, maar die kans was erg klein volgens hen. Toen ik bij de 9 weken echo weer opnieuw in de echokamer lag, bleek het weer mis. Hoe gruwelijk kan het zijn. Ik vroeg de verloskundige tig keer of ze het echt wel goed gezien had. Ja, het was toch echt zo. En het moest nog maar kort daarvoor gebeurd zijn. Het hartje was weer gestopt met kloppen. En god mag weten waarom. Ook al hielden we er deze keer meer rekening mee, de klap was weer enorm.

Omdat mijn vriend een geplande herniaoperatie had, moest de curettage versneld plaatsvinden. Opnieuw die hel in dat ziekenhuis. Weer die eenzaamheid en verdriet. Weer die fysieke en emotionele pijn. En weer het delen met de mensen om je heen.

Waarom ik dit verhaal met jou deel? Enerzijds omdat het raar voelt om alleen maar de leuke dingen met je te delen. Ook dit is mijn leven. Dat leven stond wel vaker de laatste jaren op zijn kop, maar nu is de rek een beetje uit mijn elastiekje. Anderzijds wil ik het onderwerp uit de taboesfeer halen. Waarom wordt er nooit over gesproken? Volgens de statistieken eindigt 1 op de 5 zwangerschappen in een miskraam. Dat vind ik veel. En veel van die vrouwen kampen met stil verdriet, net als ik. Je ziet het niet aan de buitenkant en iedereen vindt het maar zo vanzelfsprekend om kinderen ‘te nemen’.

Stuitend vind ik soms de opmerkingen. Helemaal als je al een kindje hebt. Dan moet je maar dankbaar zijn en niet zeuren. Ik heb echt werkelijk waar de meest onhandige en kwetsende opmerkingen gehoord. Wat is er mis om te zeggen: “Wat vreselijk voor je. Ik weet niet wat ik moet zeggen”. Tien keer beter dan je mening opleggen waarom jij vindt dat ik het bij één kind moet houden.

Ik schaamde mij heel lang voor mijn miskramen. Kon er niet over praten. Het voelde als falen van mijn lichaam. En nog voelt dat vaak zo. Vooral omdat de oorzaak nog niet bekend is. En misschien ga ik daar wel nooit achter komen. Het kan ook gewoon ‘botte pech’ zijn. Het voelt onbevredigend. Waarom ik? Met opmerkingen als ‘het is de natuur’, ‘het kindje zal wel niet goed geweest zijn of een chromozoom afwijking hebben’ kan ik vrij weinig. Dat zal wel. Voor ons was het onze wens, een lichtpuntje, een toekomstdroom waar we mee bezig waren. En die droom is in duigen.

Ik hoop echt dat er meer aandacht komt voor vrouwen net als ik. Dat je je niet een nummer voelt als het misgaat, maar dat er aandacht voor je is. Dat je erover kunt praten met iemand die gespecialiseerd is in het onderwerp. Je krijgt een tas vol met folders als je zwanger bent, maar er is nauwelijks informatie voor je als het misgaat. Dan ben je blij als je op internetfora’s leest dat je niet de enige bent. Voor nu is het gat even zwart. Even heb ik tijd nodig om te herstellen en het verdriet weer een plekje te geven, maar ik kom weer snel bij je terug. Ook met leuke dingen. Want inderdaad, het leven gaat ook weer door.

Deel deze blog: