Mijn blog bestaat vandaag 3 jaar. Het gaat niet altijd zonder slag of stoot. Ik zie dat niet altijd zelf zo, maar mijn vriend Carlo bekijkt het natuurlijk redelijk van een ‘afstand’. Ter ere van mijn 3-jarig bestaan schreef hij een blog. Over hoe het is om te leven met …mij! Lees hieronder zijn verhaal!
……………
Een jaar of 4 geleden kwam het idee voor het eerst voorzichtig ter sprake: ‘Ik wil een blog beginnen, schat’. Het was de eerste keer dat ik van het woord hoorde, maar zonder er verder veel bij na te denken, zei ik: ‘Prima, moet je doen’, maar dacht ondertussen: ‘Dat waait wel weer over’. De maanden verstreken en het hele idee nam steeds serieuzere vormen aan. Ter inspiratie werden tientallen andere blogs tot op detail bekeken en de wildste ideeën vlogen over tafel. Een fotografiecursus werd gevolgd en er werd zelfs gewerkt aan een heuse website.
Dat ‘overwaaien’ zat er niet meer in en uiteindelijk, vandaag exact 3 jaar terug, ging ‘Pearlsandstripes.nl’ de lucht in. En eerlijk was eerlijk; het zag er gelikt uit. Mooie strakke site, professioneel en met de inhoud zou dat ook wel goed komen, daar was ik van overtuigd. Ik beloofde een trouwe lezer te worden, maar verder zou ik er niet veel mee van doen hebben. Nu, 3 jaar verder, dient dat laatste ietwat gecorrigeerd te worden.
Leven met een blogster bleek meer in te houden dan één van haar trouwste lezers te zijn… Naast partner werd ik klankbord, spellingscontroller, huisfotograaf en persoonlijke lootjestrekker in één. Als dank lag er zo nu en dan iemand met een komkommermasker op haar gezicht naast me in bed. ‘Volgers’, ‘Likes’, ‘Posts’, ‘PR-Bureau hier’, ‘Winpakket daar’. Het waren tot 3 jaar terug termen die ver van me vandaan stonden, maar waar ik nu alles over kan vertellen.
Het allereerste ‘item’ was zowel één van de meest tijdrovende als één van de lachwekkendste. Bepakt met tassen vol kleding, een paspop met tieten en een aantal dierenmaskers togen we naar een mooie locatie buitenaf. Tussen de Alpaca’s en de paarden en met Jim op een kleedje hoofdschuddend toekijkend, werd de pop getransformeerd tot koe, schaap en varken. En dat dan met de laatste mode aan. Het was een vermakelijke middag, maar helaas: het item is nooit geplaatst. De foto’s waren niet goed gelukt. Dat laatste bleek een voorbode…
Voor iemand die nooit veel aandacht besteedde aan hoe hij zijn foto’s nam, brak er voor mij een hele nieuwe en leerzame periode aan in de wereld van het fotograferen. Het begon met het eindeloos zoeken naar een geschikte locatie en eindigde vaak met ‘Je snapt het niet’ of ‘Je neemt het niet serieus’, wanneer ik weer eens vanuit een verkeerde hoek had gefotografeerd of teveel tegen de zon in. Alle foto’s weer mislukt. En dan ook alle 47 he!
Het schrijven van de teksten verschoof door de aanwezigheid van een kind dat overdag niet meer sliep steeds meer naar de avonduren. En aangezien dat blijkbaar alleen in alle rust kon, lag ik vaak doodstil op de bank, tv uit, muziek op de koptelefoon, maar vechtend om niet per ongelijk even in slaap te vallen. Want dat gepuf had dan weer een verlammende werking op een blogschrijfster; ‘Hoe kan ik nou zo een stukje schrijven als jij daar op de bank ligt te puffen?!’. Waar ik dan wel voor op kon draven, was het controleren van de tekst. Zowel op spelfouten als op inhoud, wat dus voor een man inhoudt dat hij het 2x moet lezen. En doe dat vooral niet te snel, want dan ‘kun je het nooit al gelezen hebben’.
Ik had ook goede bijdragen. Mijn beste? Een foto-idee ter promotie van vrouwenondergoed. Inclusief pose op een krat Jupiler met een fles nonchalant in de hand, geschoten ergens buitenaf. Ergens waar zo weinig mogelijk mensen kwamen. En waar vervolgens de ene na de andere bekende voorbij kwam fietsen….
Maar goed, alle energie die erin gestoken werd, was niet voor niets. De blog kreeg steeds meer volgers en bedrijven wilden steeds vaker samenwerken. Bijna dagelijks komen er pakketjes met lippenstiftjes, gezichtscrèmetjes, maskertjes, sokken, onderbroeken of andere kledingstukken binnen. De postbode belt bij ons inmiddels ook niet meer aan. Sterker, hij komt tegenwoordig gewoon achterom en het moment dat hij een keer blijft eten, komt voor mijn gevoel steeds dichterbij. Kevin heet ie… En beide buren kennen hem ook wel, want bij onze afwezigheid zullen zij af en toe wel eens gek worden van de pakketjes die ze in ontvangst moeten nemen.
Voor mij is het fascinerend om te zien wat bedrijven opsturen om op die manier hun producten gereviewd te krijgen. In onze badkamer heb ik alleen nog een plekje voor mijn tandenborstel over, de rest staat vol met tubes en potjes waar je 160 jaar voor moet worden, wil je ze allemaal nog op je gezicht gesmeerd krijgen.
Het zijn de benefits voor het vele werk wat er in gaat zitten. De energie die je erin moet steken om volgers te behouden en aan te trekken! En dat kan alleen door als blogster continu van je te laten horen, ook al is er even geen inspiratie. Voorheen kwam ik op zulke momenten nog wel eens aan met de tip om ‘morgen nog maar eens te kijken of ze een item kan maken’, maar dat heb ik rap afgeleerd. Dat kost volgers! En volgers hebben blijkbaar ook geen begrip voor je vakantie…. Tijdens een eerste weekendje weg naar Parijs verzette ik me nog hevig om een laptop mee te nemen, tegenwoordig ben ik degene die nog eerder de laptop inlaad voor vakantie dan mijn zwembroek. Geen laptop is geen nieuwe items en geen nieuwe items betekent minder bezoekers! Je ziet, ik leer snel!
Het is een heel aanpassingsproces geweest, maar ook aan samen leven met een blogster wen je. En je past je langzaam aan. Tuurlijk, nog steeds maak je wel eens de fout door te zeggen: ‘Ja, staat leuk’, zonder ook maar één moment gekeken te hebben. Soms kom je ermee weg, meestal niet. Omdat de boog niet altijd gespannen kan staan, lachen we er zo af en toe maar eens om. Jim en ik dan, stiekem. Ik Jim opstoken om tegen zijn moeder te zeggen: ‘Wat heb jij nou weer op je gezicht?, Da’s echt gek.’
Maar alle gekheid op een stokje; deze blog bijhouden, is meer dan zo nu en dan een berichtje plaatsen of een stukje schrijven. Het vergt vaak serieuze voorbereiding, dingen uitzoeken, producten uittesten, een goede foto maken en een originele tekst verzinnen. Maar wat het echt knap maakt, is om de creativiteit te vinden om elke week weer een aantal onderwerpen te behandelen. En het feit dat je dat al 3 jaar volhoudt, maakt me trots. Dat je het kunt opbrengen om, naast je werk, Jim en alle dagelijkse sores, je fantastische blog op zo een hoog niveau blijft onderhouden… daar mag je echt heel erg trots op zijn! Gefeliciteerd!